‘Paramaribo heeft verschillende pleinen. Een daarvan is het onafhankelijkheidsplein. Ons land heeft vriendschapsbanden met de landen van wie de vlaggen op dat plein hangen. Meten we de innigheid van deze banden af aan de conditie van de vlaggen, dan zien we: Suriname kan het best opschieten met Suriname en het slechtst met Nederland en Frankrijk.’
‘In 2001 werd ik depressief. Toen ik vertelde, dat ik liever een meisje was geweest, ging de psychiater daarop door en begon het me te dagen. Als puber heb ik een knop omgedraaid. Ik wilde ‘gewoon’ zijn. Ik werd angstig. Het paste niet in mijn leven; ik was pastor en werkte bij de GGZ.’ Schorermagazine
Nola Hatterman (1899-1984) groeide op in Watergraafsmeer, woonde in de Rivierenbuurt en de Falckstraat. Ze volgde de toneelschool, was te zien in films (o.a. in De Bolsjewiek van Theo Frenkel sr, en op toneel, maar koos uiteindelijk voor het schildersvak. Surinaamse schildersmodellen werden vrienden. In 1953 verhuisde Nola naar Suriname om er een kunstopleiding op te zetten. De blanke Hatterman voelde zich
Om vier uur druppelen kinderen de Tembe art-studio binnen. Beeldend kunstenaar Ken Doorson deelt viltstiften uit. ‘Jullie mogen de opdracht van vorige week afmaken.’ Tekeningen komen tevoorschijn. Beschilderde petflessen – op straat gevonden – worden op tafel uitgestald. Die worden straks verwerkt in een kunstobject. Doorson: ‘Ik wil ze milieubewust maken.’ De tekeningen vormen het
maart 2010 Middelbare scholen in Suriname hebben een lespakket over Nola Hatterman gekregen. Zie Caraibisch uitzicht Networkstarnews Waterkant.net de Ware Tijd STVS-journaal van 9 maart en blog.collectiewijzer.nl…
Paramaribo Post, nr. 41, 24 juni 2004 Wekenlang vulde ‘Suriname’s meest gezochte crimineel’ de krantenkolommen. Tot de politie hem in een vuurgevecht doodschoot. Eenmaal onder de zoden is Arisin Sampi oud nieuws. Maar niet voor de familie! Goejaba? Een roversnest!, fluisteren stadsbewoners. Maar bij aankomst in de late namiddag -bus kapot, duizelig van de malariatabletten,
Paramaribo-stad: heet en stoffig. Frisse regenbuien laten het al maanden afweten. De airco blaast koele lucht het withouten redactielokaal van De Ware Tijd (dWT) binnen. ‘Wat vonden jullie van de foto op de voorkant?,’ evalueert coördinator Binnenland Indra Toelsie de krant van gister. Een koor van afkeurende tyuri’s weerklinkt: geen goede keuze en het onderschrift
Bolletjesslikkers wagen in Suriname weer een kansje. Door de bodyscan op Curaçao zou de drugshandel naar de buren verschuiven, meent men in Suriname. Dit eerste kwartaal werden vijftig slikkers aangehouden. In 2002 waren dat er nog elf. In Curaçao ziet men niet direct een verband. PASSAGIERS NAAR Nederland wachten op de Surinaamse luchthaven Zanderij kwetterend
Klagen over de kwaliteit van de krant (lees: popularisering) is niets nieuws; dat gebeurde 100 jaar geleden ook al. Alsof er ooit zoiets heeft bestaan als de ‘gouden eeuw in de journalistiek’: met veel hard, verantwoord nieuws dat de burger aanzette tot overpeinzingen over de democratie; alsof kranten niet altijd hebben bestaan uit een mengeling
Papoea’s willen onafhankelijk blijven Bemoedigend sprak Koningin Juliana de Papoea’s in Nieuw Guinea dat voorjaar 1961 toe: ‘Moge de weg naar onafhankelijkheid kort zijn.’ Ondanks de belofte van onafhankelijkheid stond Nederland – onder druk van de VN en VS- de voormalige kolonie even later toch doodleuk af aan Indonesië. Die popelde om Nieuw Guinea terug
